Winterpracht
Ze is naor buuten toegegaon
En blif dan vol bewond’ring staon
Genietend van de bomen,
Waor an elk teksken, glinstrend wit
Een fijn gekarteld rendjen zit.
Hoe is dat daor gekommen?
Dat hef de Schepper disse nacht
Daor eigenhandig angebracht,
Geen stuksken is vegetten.
‘’O’’, dacht ze, toen ze daor zo ston
’k Wol, da’k der wat van plukken kon
Um in een vaas te zetten
Maor, ak zu’n teksken griepen wil
Dan schudt de boom: ‘’afblieven, stil
Da’s niet um an te raken.
Dat is pecies as et geluk
Van and’ren, dat i’j met één ruk
Totaal kapot könt maken.’’
Zo steet ze daor, met iets van schrik
Wiel ze naor’’t kale teksken kik
Dat ze hef afgetrokken.
Heel effen nog, dan geet ze weer
Stil denkend: ‘’Zo word menig keer
Iets moois, heel ruw verbrokken!’’
Dit gedicht is geschreven door Willemien Bosch-Wentink
En komt uit het boekje nog is um Bronckhorst.