Bie de bakker eerste verhaal
Ome Johan van Kuiperij, dat was mien lievelings Ome, hé was met een zuster van mien vader getrouwd, dat was Tante Mientje, Tante Mientje was de tweede vrouw van Ome Johan, zien eerste vrouw was al jong estorven. Jootje was een dochter uut dat eerste huwelijk. Ome Johan en Tante Mientje hebt samen nog een zunne ekregen, dat was Gerard. Ome Johan was bakker, Het gezin woonden an de reurlseweg in Barchem en daor was ok de bakkerieje met een winkel d’r bie. Tante Mientje was veur de huusholding en winkel, een pietje pecies, maor dat mos ok wel. Ze verkocht in de winkel wat d’r achter in de bakkerieje ebakken worden. En dat was héél wat. Ome Johan en Jootje waren altied in de bakkerieje an het wark.
Ik was ontzettend graag bie hun in de bakkerieje, daor was ik dan ok vake te vinden. Kom ie helpen opetten zei Ome Johan dan? Daor viel altied wel wat te snaaien, korstjes van cake-gebak ik kreeg dan een grote komme met een restje slagroom of banketbakkerspudding, dan kon ik heerlijk daor de kosjes deurhen halen en dan lekker opetten, ik was d’r raozend op, ze hadden mien dan hoge op de trog ezet. Ok kreeg ik héél vake stukskes van kapotte koekjes met naor huus, hadden wiele ’s aovend’s allemaole wat bie de chocolademelk. Dat was een traktatie. Ok mocht ik daor meehelpen in de bakkerieje, koekjes op een bakplate leggen, broodblikken insmeren er was altied wel wat te done veur mien.As hé an ’t koekjes maken was en als dat Arnhemse meisjes waren, vroeg e altied wat veur koekjes bun ik an ’t maken martha? Altied zei ik dan Arnhemse meisjes. Nee zei hé dan ok altied weer dat bunt barchemse meisjes.
Ze hadden altied schik daor wer vulle elachen, Ome johan en Jootje allebei , ze lachen met mien en umme mien ’t was d’r fijn, ze praoten vulle met mien, ik wet zeker geouwehoerd drammen aover mien vader, Jootje had mien ok een mooi liedje elaert tenminste ik vond um mooi. Toen ik pas op schole zatte in de eerste klasse hadde wiele zingen. Toen vroeg onze juffrouw, dat was juffrouw Taai, wie kent er een liedje, mien vinger schot meteen de loch in, zo mos dat, ie mochten nit roepen, dat hadden ze ons al gauw af elaerd, nee ie mosten rechtop zitten, armen aover elkare hen, en als de gelegenheid d’r veur was netjes de vinger omhoog stekken. Jao ik werd uutekaozen ik mocht het liedje zingen en dat heb ik dan ok voluut edaon. Toen dat als ik an ’t zingen was, veulen ik al, hier klopt iets nit, ’t was zo stille, ie heurn gin gehoest gin geschoef met schoenen of klompen, niks ’t was iezig stille. Ik bun wieter egaone ze hadden ’t mien bie Ome Johan elaert en ik kon een liedje, nou dan, en ik vond ’t mooi ,’t zol mien wat. Ik zal ’t liedje nog is een keer veurlezen bie mien weten heb ik allene het eerste couplet ezongen.
Er was eens een vogeltje
En dat vogeltje kon niet kakken
Omdat er een veertje an zien poepertje was blieven plakken
Hij zei pot die hij zei pot da, hij zei potdomme
Hoe is dat veertje an mien poepertje gekommen
Hij schuurde met zijn kontje
Over het grondje
Hij zei verdie, verda, verdaf
Dat veertje wil er maar niet af.
Hij ging zitten met zijn gatje
in een warm badje
En spetter spieter spater
het veertje ging eraf in het water.
Dat was ’m. De juffrouw hef niks ezeg of ze ’t noe mooi of lillijk vond, maor ’t was welzo, ik heb nooit meer allene meugen zingen.
Later bie de bakker heb ik verteld dat ik dat liedje gezongen had. Jootje geleuven het eerst nit, maor toen ik heur aovertuugd hadde dat ’t wel zo was hebt Jootje en Ome Johan er héél lange umme motten lachen.
Zo ging dat bie de bakker.
Martha. Geschreven 25 December 2000