De brulftenneugers.

Hier zette ik mien staf en nem mien pette af,
Ik zolle oe zeggen, dat…ik wette niet wat!
Ik zolle zeggen, daor, maor… ‘k wette niet waor!
Ik hadde ’t mien op dén stok eschreven,
Maor ’t met de mouwe uutewreven,
Dag en daotum bun ‘k vergetten,
De  moeze heb mien den almblak opevrette,
Maor, noe wi’k mien bezinnen,
En ’t schut mie nopens te binnen:
Derk Jan Saalmink, als bruugom en Hendrika Johanna Haverkamp als bruud.
Die stuurt ons as brulleftneugers uut.
Zie, noe mo’j mien goed vestaon,
Ie mot toekenwekke Maondag en Dinseldag nao de brullefte gaon,
Allemaole, huusgezetten,
Jonk en old, niemes vergetten.
Kom ie op de brullefte an,
Dan eers ’n pruuf en dan…
Dan koffie met ’n kluntjen,
dat gif ’n zuut mundjen,
Vänk ’t middagetten an,
Dan krie’j zo naovenan:
Soep, vleisch, gruunte en schinke,
En ok wat in ’n gleasken um te drinken.
“t Jonge grei veur alle dingen,
Wil geerne ’n betjen dansen en springen.
Tien muzekanten en twintig vate bier,
Dat gif benamelik ’n slomp plezier.
Bunt de olde wieve bange veur ’n doezel,
Die  ze kriegt van te völle foezel,
Dan nemp ze veur dat,
’n Glaesken annies met suuker of wat.
He’j mien noe goed vestaon?
Da’j allemaole op ’n gojjen tied könt gaon.
’n Lint um de pet
Dat völt nit met,
Maor al klunk et astrant.
‘n Drinkstuuver ha’k geerne in de voele hand.

Hendrik hadde de jonges nao de beene ekekken, maor ze hadden wark,
dat ze op drie beene stille konnen staon, en toe Garritjen um ankek en nao de glazenkaste wees, waor de vlessche ston, schudden e de kop en zeg ,,Noe, da’s mooi jongens, nemp ’n stoel en smiet oe dale. De vrouwe zal oe ’n stark köpken koffie zetten en ’n botteram met négelvleisch maken, ie zölt wel meu wézen en ie heb de tied;  zóó kump de maone”.
De muujes gongen met de deerns nao huus, en toe de jonges zoovölle stoete egetten hadden, dat ze stönnen, trokken die ok af. Hendrik-eume hadde ze nog ’n kleinigheid in de voes edrukt veur onderweggens. Och jao, ie mossen altied oe fesoen hollen.
‘’Lieven tied!” zeg Garritjen, da’s mien ’n dag ewest, daor zunt er wel twee an”.
Tönnis gapen: ze zatten der gauw in.

Schrijver onbekend.