Gedicht: De Sering
De rode en de witte meidoorn,
staan weer vrolijk naast elkaar
En de gouden regen heeft al
gele trossen, lang en zwaar.
Toch wil ik alleen maar zingen,
over bloeiende seringen
Ja daar hou ik zoveel van
dat ik haast niet zeggen kan,
of ik meer hou van de kleur,
of juist nog meer van de geur.
Verhaal De Sering,
Ik vond op internet een mooi gedicht aover de sering. De witte sering hef veur mien biezondere herinneringen. Ik bun in 1943 geboren midden in de oorlog. Ik wet daor bienao niks van, allene en dat heb ik deur ’t vertellen van mien moeder dat wie canadese soldaoten in huus hadden, en dit herinner ik mie wel, dat als ik ’s aovend’s in bed lag er altied éne soldaote mien welterusten kwam zeggen vrog of late in de aovend en zei dan. Good nigt girl, gaf mien een kiss en dan ging hé weer weg.
En ik wet ok nog dat er een groep soldaoten vanaf de karke in Barchem de zwiepseweg opliepen naar Lochem opan. Ik had er éne an de hand en den wol ik nit löslaoten, hé zei, herhaaldelijk, Martha go home, maor dat wol ik nit, ik vond het fijn umme met te lopen. Maor op een gegeven moment liet hé mien hand lös, en zei héél resoluut! Martha go home. En toen mos ik wel gaon! Later heurden ik van mien moeder dat de Canadese soldaoten toen waer naor huus gingen naor Canada. En dat deze speciale soldaote, man en vader een dochtertje thuus had van de zelfde laeftied as ik was.
Ons gezin mos in oorlogstied het huus dat midden in het dorp Barchem stond uut. Mien vader ging neet met de’n wol in huus blieven. Wie kwamen daor in een huus met héle dikke muren zei mien moeder. Met andere woorden hier kon ons niks aoverkommen. Het huus in Barchem bleek later het meest kapot geschotten huus te wézen, het lag midden in de vuurlinie. Er hebt nog lange en misschien noe nog wel kogelgaten in de buuten mure ezetten. Mien vader en moeder mot toch wel héél bezorgd ewes waezen um hun gezin met vief kleine kinderen dat ons wat zol aoverkommen.
Maor wat hef dit noe met de sering te maken?
Noe word er elk jaor op 5 mei de herdenking ehollen veur de slachtoffers van de oorlog 1940-1945. Elk jaor ging mien moeder mooi angekleed, met een grote bos witte seringen uut eigen tuin bie zich, soms in de knop soms mooi in de bleuj. Ze ging altied allene, um naor de karke toe te gaone, naor de herdenkingsdienst en dan met de barchemse mensen, in optocht, naor het karkhof te lopen, de stille umgang, allene onder het geluud van het luuden van de karkklokken um de bloemen te leggen bie de graven van de gestorven soldaoten uut canada die ons bevrijden wollen, die zich ingezet hebt veur ons. Ze hef ens tegen mien ezegd, martha wie meugt nooit vergetten wat deze mensen veur ons gedaon hebt. Ik heb er toen nooit zo vûlle van begreppen. Tut dat ik dit gedicht in tegen kwam. En die mie zo an mien moeder deed denken.
Dit bunt de herinneringen an de sering. Ik vind zelf de dubbele witte sering mooi, wie hebt zelf een witte dubbele sering in de tuin staon. En in de tied van de bevrijdingsdagen dan heb ik er altied wat op een vaze staon! Waorumme? Daorumme!
Martha. geschreven 17 september 2010
Gedicht komt uit: www. passagevrouwen.nl van MWN.