Eén keer in ’t jaor op Goejen Vriedag gingen wie met ons allen, vader, moeder, twee zusters en twee breurs en ikke, zeuven in totaal naor de Goejen Vriedagmarkt in Deventer, ’t was een traditie. Wie gingen op de fietse, moeder had van te veuren brood e’smeerd, ranja klaor gemaakt, gekokte eieren in kranten erold, en dat ging de fietstassen in, allemaole wat. ’t Werd eerlijk verdeeld.
En daor gingen wie vanuut Barchem daor woonden wielle, naor Lochem naor Laoren opan, tussen Lochem en Laoren daor mosse wiele met ’t pont ’t Twente kanaal aover, ik zat bie mien vader veurop de fietse, op de tussenstange had vader een zadeltje emaakt en de veute had ik op steuntjes staon, met de handen hield ik mien vaste an ’t stuur, af en toe probeerde ik de fietsbelle is uut, vader vond dat wel goed.
Aj bie ’t pont ankwammen, dan liep de weg daor akelig schuun naor beneden, vader deed dan altied of de remmen ’t nit meer deden en fietsten wie geveurlijk hard op het water af. Nou dan schreeuwden ik hard van STOP, STOP, want ie wilt niet ’t kanaal in. Vader had dan schik, was ie bange vroeg he dan ok nog.
In Deventer op de markt was ’t druk, mensen kwamen aoveral vandan. Van alles was er te koop. Moeder kocht lepkes stof um thuus jurkskes veur de meisjes en boksen’s veur de jongens te maken. Wie mochten aoveral rondkieken. bie de Italiaan, ’t Aleminie kregen wie een ijsje een hélen grooten. Dat was pas lekker, moeder kocht ok altied dadels en wat ok zo lekker was vers gebrande pinda’s die nammen wie met naor huus, dan hadden wie ’s avond’s ok nog wat.
As wie ’t kieken meu waren en de tied d’r naor was, gingen wie de fietsen ophalen, en iederene kreeg d’r weer wat extra’s bie in de fietstasse, ’t gekochte spul mos wel met naor huus. Mien zuster Jennie mos noe bie mien vader veurop en ik bie mien moeder achterop de bagage drager, vader had daor een kussentje op vaste-emaakt met touw, zodat ’t nit kon verschoeven, ie mosten de bene aover de fietstassen laoten hangen.
Moeder had ok een plante ekocht, héél goedkoop, zei ze, ’t was er ene met kleine roje blummekes, beheurlijk groot en vulle stekkels, jao ie raod ’t al een Cristusdoorn, den mos ik vaste hollen, dat kon zat, zei moeder, daor zat ik dan achterop de bagagedrager, bene aover de fietstasse en ok nog den Cristusdoorn vaste hollen, en zo gingen wie weer naor huus opan, wie zongen vulle liedjes met mekare, ok ginge wie argen’s in ’t grus zitten um nog is een boterham te etten en
ranja te drinken, als wie waer een betjen uutgerust waren fietsten wie waer wieter, en ik kreeg die grote plante waer in de hande edrukt en maor vaste hollen, rechtop hollen zei moeder nog een keer, iets wieter heb ik heur is flink an ’t vest etrokken, wat is t’r vroeg ze, hé word wel een betjen zwaor, zei ik. Nit zeurn, riep ze, nou dan maor is weer iets gaon verzitten, plante iets anders vastehollen, dan ging ’t wel weer effen maor ’t was zwaor en hé wodden ok hoe langer hoe zwaarder, de hande en de armen deden mien d’r zeer van.
In laoren buw ’t kanaal weer aoveregaon met ’t pontje en dat naor Lochem opan. En daor was ik het dragen van den Cristusdoorn zat, DIKKE ZAT. Ik riep naor moeder ik hol um nit meer, ze riep terugge. ’t Is nog een klein endje naor huus, en ie kunt dat best volhollen. Ze had goed praoten, ’t worden te zwaor, ’t ging nit meer, ik worden kwaod, waarn ze noe helemaole van Lotje getikt, ik heb de plante op straote neeresmetten, ’t ging toch ok nit meer, ik heb moeder hard op de rugge etikt, en riep daorgind’s lig oen Cristusdoorn, ze stopten hef um ok nog waer operaapt, hé was aardig klein eworden, hé kon toen bie in de fietstasse. Ze bunt nit kwaod op mien eworden. Gelukkig maor.
Ik heb zo old als dat ik noe bunne, nooit één Cristusdoorn in huus willen hebben.
Martha geschreven 26 januari 2001
Deventer heeft één van de oudste en grootste jaarmarkten in het Oosten van Nederland.
www.deventer.nl