Een dreuvig verhaal
Dat is now al weer twee jaor gelaene dat d’r in Winterswiek heupe zand neer ekiept wodden op ’n stuk land dat zo ongeveer in den hook van de Bataafseweg en de Vredenseweg lag. En de leu waorbiej dat in de kop ekommene was, dee hebt d’r kunstenaars biej ehaald, dee d’r mooie figuren van emaakt hebt.
De inwonners van Winterswiek en ok van andere stae konnen daor naor kommen kieken teggen betaling. Dat neumden ze ’t Zandsculpturen- festival. D’r bunt d’r ne hoop ewest, zonne vieftig doezend.
Ik bun d’r ok meerdere dage ewest as vriejwilliger, meestieds in de mölle de Bataaf. Daor kwammen völle jonge olders met eure schoolgaonde kindere. Dee vertellen ikke dan wat van de mölle, zoas den tweehonderd jaor gelaene ebouwd was met holt oet de böske van de scholteboeren. En dan zei ik teggen de kindere: “Dat wat ik oew no vertelle, dat wet owwe olders wal, maor dee denkt daor gaar neet meer an.” Dizze mölle is ebouwd deur mansleu dee nooit naor schole bunt ewest. Dat is toch wal verdommens knap dat dee dat konnen of neet. Ze mosten hun vak biej d’n vakman leren, leerplicht beston ton nog neet, daor had nog gin mense van eheurd. D’r was d’r al ’s ene van dee blagen, den zei teggen ziene olders: “Zee-j wal, ik hoof neet naor schole um loodgeter te worden.”Dat was’n slimmen.
Onder in de mölle is ok ’n oetstalling van meerdere dingen, olde kasbeuke van d’n lesten mölder, fotokopieën van olde akten, foto’s van de scholtenhuze, meerdere stiepeltekens. Daor was d’r ene biej daor zat ’n hartjen in, maor dan op de kop. Dan vertellen ik, dat alle stiepeltekens wal ’n depere betekenisse hadden, maor dat ik dee ok alle lange neet kennen. Maor van den met dat hartje op de kop, zei ik dat ik dat wal wiste. Dat was ’n teken an de jonges, dat daor in hoes gin huwbaore jonge vrouwleu meer wazzen. De leu geleuven dat allemaole, maor dat was wal ’n oetvinding van miejzelf.
In de glazen kasten staot ok völle foto’s ok ene van ’n deure met ’n hartjen d’rin. Dan vroog ik an de kindere of ze wisten wat dat veur ne deure was. Verdomd, de meesten wisten wal dat dat ne deure, ze zeiden ’t heel netjes, van de W.C. was
Ik zei dan: ”Vrogger worden dat ’n schijthoes eneumd.” Daor most ik dan mien dreuvige verhaal van vertellen. De olders spitsten , dan ok de oorne en luusteren andachtig met. Mien verhaal dat ging zo:
“In ’t Woold, zo richting den dikken steen, hebt ze zo ongeveer twintig jaor gelaene met ne boortoren naor ollie en gas eboord in ne boeren- weide. Dat hef geleuf ik wal zo’n twee jaor eduurd dat ze daor met tegange wazzen. Maor ’t leste hebt ze dat op egovvene, want wat ze naor bovven haalden was de muite neet weerd. Den boortoren worden weer af ebrokkene, alles worden weer lieke maakt en iej zaggen d’r neet völle meer van dat daor ne boortoren had estaone. Maor den boer waor dee weide van wazze, den bleef wal met een gat van dree doezend meter depe zitten.
Den boer had ’n heldere ingevving. Hee dacht: as ik daor no ‘s ’n schijthoes opzette, dree doezend meter de grond in, daor kan ik wal ’n paar jaor met wieter.
Zo ezegd, zo edaone. Dat schijthoes ston d’r mooi, mooi etimmerd, niks mis met, ’n mooi höksken in de weide.
Oppa was tovallig d’n eersten den naor dat schijthoes ginge. Dat duren ’n kwartier, dat duren ’n half uur, hee kwam d’r neet van af. Ton ging den boer maor ’s kieken. Hee schrok, ’t harte bleef um biejnao staon. Oppa zat dood op de wc. Hee schreeuwen richting ’t hoes, de vrouwe, de blagen en ok omma kwamen on ’n draf anlopen, iederene hulen, snikken, dikke treune lepen ovver de wangen. Omma kon zo tussen ’t snikken deur nog net zeggen: “Eigenlijk wet ik wal ho dat kump. Oppa höldt altied d’n aodem in, tot hee ’n plons heurt.”
Jao, ik heb de leu met dit dreuvige verhaal an ’t lachen ekregen al wisten ze wal dat ’t eloggene was.
Gerrit Tiggeloven dialect van Winterswiek.