‘T VERHAAL VAN WILLEM
Old wezzen
Nog neet zo lange geleane worden wi’j deur de TV e’tracteerd op ’n dramatisch verhaal van ’n paar olde leu die in ’n bejaardenhoes zatten. Eur dochter met ‘earn man, ’n stel dat in de categorie tweeverdieners heurden, zatten bi’j ear. De dochter von kennelijk dat de olde leu daor mooi zatten. Maor oma hadde te völle verzorging neudig. En dee mos volgens de directie ovver e’plaatst worden nao ’n verpleeghoes. Opa moch dan neet met want den was daor nog te goed veur. Dus nao ’n huwelijk van ovver de vieftig jaor worden de olde leu oet eene trokkene. Want opa mos wal in ’t rusthoes blieven maor zol dan wal in nog ’n kleiner keamerken terechte kommen.
Maor hee kon natuurlijk oma wal geregeld bezeuken en opbellen. Al met al was ’t een heel drama. De tweeverdieners zatten der echt met en probeern de directie en andere begeleiders en hulpverstrekkers op andere gedachten te brengen. Want ut was natuurlijk gin manneere van doon. Ut hele stel zat rondumme taofele hevig te vergaderen met schriefmappen veur zich en pennen in de hande. Alles worden e’filmd deur de kleindochter dee den film deur e’gevvene hadde an de TV dee der dankbaor gebroek van maakten. Want zukke problemen ligget good in de kiekciefers.
Onwillekeurig dacht ik an vrogger want ik bun natuurlijk groot e’bracht in de tied dat in elk old boerderi’jken dree generatie’s zatten. ’t Was de gewoonste zaak van de wereld. Zo ok bi’j miene kammeraod. Daor zat de oldste generatie bi’j ut fornuus waor de jonge vrouwe dan altied umme hen moch lopen. Want dee moch natuurlijk kokken en daorbi’j zaten de olde leu wal ’s in de weage. De olde baas den al ‘n ‘betken te kinde’ was sloog um de paar minuten met ’n stok op taofel en schreeuwen dan ‘Kaats’. Want hee menen dat de katten in de kökkene lepen en daor hadde altied ’n hekel an e’had. Soms genge wi’j um wal is jennen en dan kroope wi’j onder taofele en gengen luk zitten miauwen.
Dan begon opa nog extrao op de taofele te baterne. Soms konne ut bi’j ’t fornuus neet altied vol hollen en dan stonne inens op en trok ’n jas an en verkondigen datte noo endelijke naor huus wol. Dan genke naor boeten en leep daor luk rond. At ’t te lange duurn dan zea de vrouwe: Toe jonges, kiek is waor opa zit. Dan stonne daor argens bi’j de weide en zea: daj dee verrekte rooie beeste zo moeilijk oet mekare konnen hollen. Hee was vrogger al is schatter e’west van ’t fonds en ton hadde ’t ok al neet op dee rooie beeste had. ’Dee krenge lieket allemaole opmekare.’
’Winters lagge völle in de bedstea. ’s Harfs wordene altied wal is ne keere ”Luk oelerig in de hoed” en dan zae ’n dokter datte maor ’n paar daage in bedde moch blieven.
Dee paar daage smearn hee gezellig ovver ’n helen winter oet en kwam der alleene ’n paar keer dagens oet umme datte nao ’t huusken moch. Dan leepe in ziene lange witte underbokse nao de deale en zat ne zet in ’t höksken achter de beeste te kneurne. Oma zat altied earappele te schellen. Ik geleuve nooit dat de leu dee alle op atten. Ik denk dat de jonge vrouw der wal ’n stel an de varkene gaf. Zee dee der maor luk met hen. Alleene wasken dat moch op tied gebeurn. Of de olde leu zin hadden of neet. Zondagsmorgens nam de jonge vrouw ear met naor de waskamer. Oma was wal gewillig maor opa den koj tussen ’t watergeklater good heurn foetern.
Later kroop hee dan met ’n zien good gekamd kuufken gauw wear in de bedde stea. Ik heb de jonge vrouwe nooit gin kwaod waord ovver de olde leu heurn zeggen. Völle problemen had ze der neet met. Maor zee worden dan ok neet veur de veute lopene deur allerhande vergaderende begeleiders.
Geschreven door Willem Wilterdink dit verhaal komt uit de Gelderlander.