Onze hond was een echten held,
Wi’j hebt jaorenlang hunde ehad; um precies te waen dree boxers en dee leken in één opzicht allemaole precies op mekare want ze luusteren geen van allen.
Neet dat wi’j d’r niks an edaone hebt; dee hunde hebt meer cursussen evolgd dan ons hele gezin met mekare. ‘Gehoorzaamheidscursussen’, zo heten dat. Gehoorzaam waren ze neet en ze luusteren ok neet. An ’t
geheur kon ’t trouwens neet liggen, want ze konnen neet begriepen dat ’n bevel dat ze heuren ok mos worden op evolgd. Ze deden net alsof wi’j neet bestonnen.
Dee cursussen veur de hunde waren trouwens wal merakels mooie belaevenissen. Daor leren wi’j beveurbeeld ho-j ne hond mossen laoten zitten of liggen. Bi’j liggen ha-j een commando. En dan neet zeggen: wil
ie lief dierken effen gaon liggen, nee ’n stark kortletterig bevel, dat mos ’t waen. ‘AF’ dus, zei den instructeur weet d’r zelf trouwens ook as ne geveurlijke hond oetzag; hee leek op zonne ruigen bouvier.
Ik was met Joris-zo heten den tweeden hond van ons-een van de zwakste deelnemmers an de curcus. Maor d’r was d’r ene nog slechter. Den man mos op ne dag ’t commando ‘AF’ geven maor wat hee ook reep, raeren of schreeuwen, den hond bleef gewoon staon. Toen ging den armen man oeteindelijk zelf maor liggen in den hoppe dat den hond ’m zol volgen. Reep den instructuur in ene kere: ’’Ie mot neet gaon liggen maor
den hond!’’
Wi’j bunt met den hond ook nog naor Gaus ewest, wo at ze dee beroemde honden opleiding hebt, zeg maor de universiteit veur hunde en dat kosten ook heel völle geld. Maor gewoon leger onderwies kon onzen hond alneet ens halen, laot staon de honden universiteit. En luusteren? Ho maor!
Wi’j hadden de hoppe al op egeven dat wi’j ooit nog met onzen Joris zollen können pronken. ’t Was ’n prachtig dier, eerlijk waor; hee zol zo mister universe hebben können worden, maor ’t bleef alleen ’n vrendelijk dier met weinig verstand en hee deed nooit wat wi’j zeiden.
Op ne aovend mosse wi’j d’r oet en onzen dochter zol op Joris passen. Ze was al twaalf jaor en dat zol dus wal können. Wi’j weg. Toen wi’j late in den aovend teruggekwamen lag de dochter op de banke te slaopen met naost heur Joris onzen hond. Den had enen poot aover heur hen eleg en den blik van Joris vergette wi’j nooit meer. Ie konnen zeen dat hee wol zeggen: kom mien neet at dit deerntjen want ik wake aover heur. Met zienen prachtigen kop kek e vastberaden naor ons. Onze dochter passen neet op, hee passen op heur!
Sinds dee tied is Joris onzen held eworden; hee mocht dan neet luusteren, niks begriepen en neet dreks op commando gaon zitten, maor hee was wal ne geweldigen oppas veur onze kinder.
Geschreven door Ferry Broshuis.