Tiedverkorting
Kots kreeg ik ut verzeuk umme is twintig minuten te praoten ovver’t vri’jen. Dat moch neet zo moeilijk wezzen, duch mi’j. Daor bunt kearls dee der hele daage ovver praoten könt. ’t Vri’jen vind ik altied nog de mooiste tiedverkorting dee’n leeven Heer uns e’gevvene hef. ’n Biebel steet der vol van. ’t Begunt al met Adam en Eva. Ik heb altied grote bewondering e’had veur Adam. Hoo hee zich e’red hef. Moj ow toch veurstellen, kearls. I’j loopt daor in ’t paradies, prachtig wear, ’t is der gewoon geweldig. Inens kump ow daor ne prachtige jonge meid tegemeute. Nog poedelnaakt ok. Daor moch Adam toch van opkieken, duch mi’j.
I’j mot reaken, hee wist van gin toeten of blaozen. Hee had nooit gin sexsuele veurlichting e’had. Gin psycholoog ston der achter hem, gin socioloog, gin pedagoog en gin andere ogen. Hoo mogge der toch met an? Maor ondanks dat allemaole heffe zich goed e’red. Dat is veur mi’j ut bewies dat dee hele vri’jeri’je der deur onzen leeven Heer gewoon bi’j in e’bakkene was. Neet alleene bi’j Adam, maor ok bi’j ow, bi’j mi’j en bi’j ons allemaole.Alleene he’k nooie begreppene waorumme dat dat altied stiekum mot gebeurn. ’t Is toch eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld. Toch atter e’kust, e’knuffeld of wieters wat gebeurn zol, dan trök iederene zich trugge.
Ut zol toch ’n grof schandaal wezzen daj maor zo open en bloot, gewoon tussen de leu owwe vrouwe zollen gaon kussen of knuffelen. Ik heb nooit e’zene dat mien vader mien mooder kussen. Nea dat kon neet. Op de tv? Ja, maor dan is het functioneel! Ha, ha dat is toch neet ech. Nut mot luk stiekum gebeurn. Daorumme he’k ut altied as ’n groot veurrecht en ok as ’n veurdeel beschouwd dat ik op ut platteland bun geboren en getogen. Want daor was plaats en geleagenheid zat! Jan Jans, i’j wet wal den bekenden schriever ovver plattelandsbouwkunst, schrif in ene van ziene beuke: ‘De schuren en de bossen geven de gelegenheid voor het liefdesspel waar ’n stedeling gin notie van heeft’.
Van dee geleagenheid worden en wordt volop gebroek e’maakt. Al he’k wal ut geveul dat Amor toch lange neet meer dee kansen hef as vrogger. Ik heb nog ’n mooi old gedicht waorin beschevvene wordt dat de boernjonges de deerns op mot halen dee hen spinnen bunt e’west. Zee kriegt earst ’n paar borreltjes en dan mot zee ut spinnewiel dreagen en dan naor hoes. Maor ’t is duuster. De weg is zo modderig en dan zöch ’t deernken al gauw hölpe bi’j de jonge. Hee mot ear maor good vaste hollen, anders völt ze misschien nog. Tenslotte duukt ze met mekare de schoppe in, waor altied wal plaats is umme te zitten of te liggen. Och jao, vrogger heb ze zich ok e’red.
Maor ’t mos wal stiekem gebeurn. In ’n duustern, no ja, daor was ’t good fluusteren. Maor teggenwaordig? De jonges mot der heel wat wieter umme jagen umme contact te kriegen met de deerns. Op de boerderi’jen bunt ze neet meer. Vrogger wazzen der deerns zat. Neet allene de dochters, maor un betken boer had ok nog ne meid. Soms ne grote en ne kleine meid. Geleidelijk an kwammen ze alle an de beurte. Maor noo? At ne boer nog ne goeien zönne in hoes hef, dan wordt hee met ’n trekker naor de es e’stuurd. Hee krig nog ’n bierpulleken vol koffie met. Want dat aardige deernken, dat um vrogger koffie kwam brengen en waor hee ne zet met in de hegge kon zitten…praoten… dee bunter neet meer.
Geschreven door Willem Wilterdink.